Çağatay Ulusoy, Bulgaristan vatandaşlığı aldı

Aşure ikramı 📷 haberbg.net

📝  Aylin Özgür

İnanışa göre, Aşure Günü İslam dünyası için çok önemli bir tarih olarak kabul edilir. Muharrem ayının 10. günü olan bu özel gün, aynı zamanda Hz. Hüseyin’in Kerbela’da şehit edildiği gün olarak da anılır.

Aşurenin Doğuşuna Dair Bir Rivayet

Aşure tatlısının ortaya çıkışına dair en bilinen rivayet ise şöyledir: Nuh Peygamber, tufandan sonra geminin ambarında kalan son erzakları bir araya getirerek bir tatlı hazırlar. İçinde türlü malzemelerin bulunduğu bu tatlı, Aşure Günü kutlaması olarak yapılır. Bu gelenek o günlerden günümüze kadar ulaşır.

Elbette bu, bir rivayettir; ne kadar doğru olduğunu bilemeyiz. Fakat bildiğimiz bir gerçek var ki, o da bugün aşure pişirip dağıtmanın halk arasında güzel bir paylaşım ve dayanışma geleneği olarak sürdürülmesidir. Bu da sevgilerin, dostlukların ve muhabbetin pekişmesine vesile olur.

Aşure Günü Bereket İnancı

Bir diğer inanışa göre ise, Aşure Günü ve ertesi gün eve bereket gelsin diye alışveriş yapılır. Temel ihtiyaçlar alınır ve bu alışverişte ürünlerin sayısının tek sayı olmasına dikkat edilir.

Alınması önerilenler arasında; un, şeker, tuz, çorbalık malzeme, o mevsime uygun taneli meyve ve sebzeler bulunur. Evde çocuk varsa, ona da küçük bir atıştırmalık alınması adettendir. İnanca göre, o gün ne kadar çok taneli malzeme alınırsa, evin bereketi de o kadar artar.

Evinize bereket dolsun, taşsın inşallah.

Çocukluk Anılarımda Aşure

Ben çocukluğumda Aşure’yi adeta bir bayram gibi kutladığımızı hatırlıyorum.

Eskiler, “Aşure bereket getirir, uzakları yakın eder.” derdi. Her yıl Muharrem ayında aşure yapılır ve komşulara dağıtılırdı. Bazı yerlerde tuzlu, bazı yerlerde tatlı yapılırdı. Herkesin çocukluk anıları farklıdır Aşure’yle ilgili. Kimisi pek farkına varmaz, kimisi “Evimizde aşure pişti.” deyip geçer…

Bizim çocukluğumuzda ise tuzlu aşure yapılırdı. Mahallenin tüm sakinleri bir araya gelir, birlikte pişirirdi.

Aşurenin içine bakliyat, aşurelik buğday, tuz, su, tereyağı, Kurban Bayramı’ndan kalan et konur, pişmeye bırakılırdı. Güzel sohbetler eşliğinde herkes bir şeyler getirir, katkıda bulunurdu. Malzemeler dualarla hazırlanır, büyük bir kazanda kaynamaya bırakılırdı. Aşure pişerken, ekmek, su, salata ve içecek gibi diğer ihtiyaçlar da hazırlanırdı. Herkes “Benim de bir katkım olsun.” diyerek evinden bir şey getirirdi.

Aşure pişince, hep birlikte aynı sofraya oturulur, ibadetler yapılır, sohbet edilirdi. Yemek sonrası hayaller konuşulurdu. Çocukların geleceği, yeni evler, yeni işler, güzel umutlar…

Çocuklar ise bir köşede beş taş, çelik çomak, sek sek oynar, ip atlar, bazen kendi uydurdukları oyunlarla vakit geçirirdi. Büyüklerin derin dünyasından uzak…

Kimse kimseye küs kalmazdı o gün. Aynı sofrada otururken dargınlıklar unutulur, kimsenin işi, mevkii, parası, pulu konuşulmazdı. O gün, paylaşmaya adanmıştı sanki…

Birlikte geçirilen güzel bir günün ardından herkes ertesi gün kendi hayatına, kendi mücadelesine dönerdi.

Geleneklerimizi Yaşatalım

Günümüzde ise aşure, kimi yerde pek bilinmiyor ya da zamansızlığın bahanesiyle unutulmaya yüz tutuyor.

Oysa ailedeki büyükler yapmaz, çocuklara öğretmezse, bu güzel geleneği kim ve nasıl aktaracak?

Paylaşmayı, yardımlaşmayı ve geleneklerimizi anlatmaktan çekinmeyin. Nerede olursanız olun, yaşatın.

Çocuklarımıza iyi örnek olmak için bunu yapalım. Maddi değerler değil, maneviyat kıymetlidir.

Bu sizin elinizde, bunu unutmayın.

Yaptığınız aşure bereketli olsun, Rabbim kabul etsin inşallah.

Her daim bir umut vardır! 🍀